maandag 21 september 2009

Wateren-2



Terugkijkend vind ik het moeilijk om dat te beschrijven wat zo'n weekend boeiend maakt. Een schoonzusje constateert bij het het vertrek: ' Een heerlijk weekend met veel persoonlijke vrijheid.'




De voorwaarden: een locatie in mooie omgeving en voldoende eten, hapjes en drank. Een paar vaste punten als: ontbijten tussen acht en tien , vanaf half vijf borrelen en op zaterdag een barbecue.Verder wat vooronderzoek naar evenementen in de buurt, waar je een fiets kan huren en een paar mensen die bereid zijn om een wandel- en fietstocht te organiseren. Voor de rest rotzooit iedereen maar wat aan. Een huifkar vol kinderen met hun ouders maken het zich moeilijk met een dwars liggend paard. De jongelui springen bij elkaar in de auto en verdwijnen richting zwemparadijs, de ouderen stappen op de fiets of maken, zoals ik een wandeling. Mijn broer – opa geworden van de jongste telg – heeft de leiding. Hij kiest voor een wandeling door de Kale Duinen midden in het Drents-Friese Wold.



Iets ondernemen met mijn familie in groepsverband vergt veel van ieders geduld. Sowieso neemt het nogal wat tijd voor duidelijk is wie er allemaal meegaan en wie met welke auto mee rijdt. Is die hobbel genomen, dan is het wachten op vooral de vrouwen die nog even naar het toilet moeten. Als je denkt dat de groep compleet is, ontdekt er altijd wel een dat hij of zij nog iets vergeten is; een tas of paraplu of iets dergelijks. Deze keer moeten we extra lang wachten omdat op moment van vertrek er plotseling een fotosessie gehouden moet worden. Achteraf begrijpelijk, de familiereünie brengt ook hele gezinnen bij elkaar en is bij uitstek een gelegenheid om weer eens samen op de foto te gaan. In dit geval moet de foto nog diezelfde middag geshopt, afgedrukt en van een lijst worden voorzien zodat hij 's nachts om twaalf uur als verrassing aan de dan jarige moeder kan worden gegeven.

De wachtenden op de parkeerplaats weten niets van dit hogere doel. Ze hangen zuchtend aan openstaande portieren. De kersverse Oma raakt geagiteerd. Baby Adrian dreigt in huilen los te barsten. Hij vindt alles goed. Gaat van arm naar arm. Wordt door iedereen bewonderd en observeert ons op zijn beurt met klinische blik. Zet hem echter niet in een stoeltje van een stilstaande auto.



Gelukkig komt de stoet auto's toch nog in beweging en na een paar kilometer wordt hij overgeheveld in een kinderwagen. Heuvel op heuvel af. Dwars door de zandverstuiving. Afwisselend geduwd of getrokken door ooms, tantes, neven en nichten, die hem als een kudde olifanten omringen.

Dat we allemaal ooit zo als een prins of prinses zijn rondgereden en er niet eens een herinnering aan over hebben gehouden. Misschien om ons te behoeden; niet iedereen wacht een gouden koets.




Wordt vervolgd. Lees verder op: Wateren (3)

zondag 20 september 2009

Wateren - 1



Vrijdagmiddag haalt mijn neef me op. De auto waar ik aanvankelijk met mee zou rijden zit afgeladen vol met boodschappen en kinderen. Gelukkig past mijn bagage nog net naast de muziektoren. Sjors zal de muziek verzorgen. Nee geen CD's, we zitten inmiddels in het tijdperk van de mp3's. Veel muziek in kleine verpakking en wat de oude lullen muziek betreft; Pa heeft nog wel wat uit de jaren zestig. Ik bedenk me nu, dat ik niet een nummer van de Rolling Stones heb gehoord. Al snel staan we in een file en de Tomtom laat zien met blauwe streepjes dat het nog wel even kan duren. Halverwege Utrecht – Zwolle belt mijn jongste zoon dat hij op het station Steenwijk staat en of we hem kunnen halen. Jammer het stond wel in de laatste brief aangekondigd, maar ja niet aan een file gedacht. Gelukkig is er in de buurt een winkelcentrum en daar kan hij zich meestal goed vermaken. Voorbij Zwolle schiet het op, mooie luchten, stortbuien en glanzende paarden, die in de passerende weilanden ongestoord door grazen.
Niet alleen wij stonden in een file. Het hele programma is vertraagt. Langzaam druppelt de een na de andere afsplitsing van vaders en moeders liefdesleven binnen. Het duurt even voor ik ze allemaal van de meest passende slaapplaats heb voorzien. We hebben dit keer een nieuwe locatie en nog wel verdeeld over twee huizen wat het er niet gemakkelijker op maakt. Uiteindelijk beslist de muziek die lang gespeeld moet kunnen worden zonder de kleintjes in hun slaap te storen.









Wordt vervolgd. Lees verder op: Wateren (2)

woensdag 2 september 2009

De boom wordt hoe langer hoe dikker...




zong ik als meisje op het schoolplein samen met de andere kinderen. Hand in hand vormden we een lange ketting. Het eerste kind vastgeklemd aan de stam van de boom, draaiden we in een lange sliert er omheen. Sloten steeds een nieuwe rij kinderen in tot we allemaal met armen, die bijna uit de kom werden getrokken, stijf tegen elkaar gedrukt tot stilstand kwamen.
Het lijkt op het verhaal van mijn vader en moeder. Ooit kropen ze samen, dol verliefd, met zijn tweeën in een nestje, kregen een rij kinderen die op hun beurt uitvlogen en met hun lief een eigen nestje begonnen, zelf kinderen kregen die...en zo gaat het maar voort.
Mijn ouders liggen al lang op het kerkhof achter de kerk. Ze zijn zich niet meer bewust van wat ze teweeg brachten. Het ouderlijke huis waar we iedere zondag naar terugkeerden is gesloten. Moeder schenkt geen drankjes meer, deelt geen broodjes en soep uit. Rond kruipende kinderen en speelgoed zijn van de vloer verdwenen. Vader zit niet meer in zijn luie stoel.

Ergens tweede helft van de jaren negentig begonnen de kleinkinderen erover. Ze misten de zondagse gezelligheid en herinnerden zich mijn vijftigste verjaardag. De hele familie op de boot voor een weekendje Vlieland. Fietsen door de duinen, het wad op, volleyballen, barbecueën en 's avonds spelletjes met een drankje. Waarom we dat niet nog eens deden? En zo is het gekomen. Komend weekend is het weer zover; we houden dan voor de zesde keer ons tweejaarlijks familie weekend. Het Fries Drentse Wold is dit keer ons doel. Vrijdag komt een kleine volksverhuizing op gang, vanuit alle hoeken van Nederland maken familieleden zich klaar voor de grote trek. De oudste bijna 74, de jongste vijf maanden gaan we elkaar een heel weekend in de weg zitten. We schenken nu zelf een drankje in, delen broodjes uit, maken soep en nog veel meer.



Wordt vervolgd: lees verder op: Wateren (1)