Ik fotografeerde ze ergens in het begin van de jaren zeventig vorige eeuw afzonderlijk achter ons ouderlijk huis in de tuin.
Nu zo'n veertig jaar later verenigde ik hen in olieverf samen op een stuk canvas.
Wekenlang zocht ik naar wie ze waren. Mijn penseel aarzelend hangend voor het doek, sloot ik hun lippen. Opende ik hun ogen en zie...
mijn ouders.
Heeft dit stuk je veel energie gekost? Het is mooi geworden. Hoe ik ook ga zitten, je vader blijft me aankijken met zijn warme bruine ogen.
BeantwoordenVerwijderenJa ik heb er lang aan gewerkt, maar met veel ... ik weet niet goed hoe ik het moet omschrijven... met liefde en .... alsof ik aan het beeldhouwen was met verf. Zo wonderlijk. Ik ze streek na streek weer terug bracht in mijn leven.
VerwijderenPrachtig.
BeantwoordenVerwijderenMooi hoor! En ik zie wat van jou in hen allebei.
BeantwoordenVerwijderenPrachtig. En een bijzondere ervaring lijkt me.
BeantwoordenVerwijderen