maandag 17 februari 2014

Handen groeien boven het graf: Ouderenmishandeling

     

'Aart, ik heb zo'n pijn op mijn borst, maar ik durf geen zuster te bellen; zulke spinnenkoppen als het zijn. Altijd druk met het weven van hun eigen web hebben ze geen tijd om een oud mens op de wc te helpen en mij een luier omge­daan. Een luier! Aart, ik die met mijn handen zoveel luiers heb staan wringen, lig nu zelf met een pieslap om.'



Een verhaal over het sterven van mijn oude moeder. Slechts een paar jaar maar leeft ze in het verzorgingshuis, waar ze op advies van haar huisarts naar toe is verhuisd: ‘Immers ze is nu nog gezond, redt zichzelf met een halve dag huishoudelijke hulp in de week. Maar als ze dat straks niet meer kan, hoeft ze er niet op te rekenen dat ze haar daar dan nog toelaten.’
Twee jaar later is ze een wrak. Stoned van de valium zit ze in haar stoel met een gebroken arm die, na een val, niet meer geheeld is. Wezenloos staart ze voor zich uit. Angstig soms,  bang voor de nacht en de verzorgster die expres aan haar gebroken arm trekt omdat ze gebeld heeft. Omdat ze moet plassen. Veel moet plassen omdat ze plaspillen te slikken krijgt. Tot drie keer toe constateren we dat er geld uit haar portemonnee verdwijnt.

In Nederland wordt één op de twintig ouderen mishandeld. Deze cijfers dateren uit de tijd dat mijn moeder in 1994 op 85tigjarige leeftijd overlijdt. Onderzoekers gaan er dus vanuit dat dit getal nu anno 2014 hoger ligt.
Ouderenmishandeling kent vele vormen: verwaarlozing, financiële uitbuiting, fysieke, geestelijke en zelfs seksuele mishandeling. Zembla besteedde afgelopen donderdag 16 januari aandacht aan dit fenomeen. Behalve dat het programma schokkende YouTubefilmpjes toonde, vroeg een interviewer aan de bekende verpleeghuisarts Bert Keizer waar we de oorsprong van dit fenomeen moeten zoeken?

Het antwoord van de verpleeghuisgoeroe schokte mij meer nog dan de filmpjes. Alsof we hier met zijn allen in een wilde dierentuin leven zonder hekken. Bert nl. zoekt de oorsprong van de verwaarlozing in ons dierlijke gedrag, dat niet toegerust is om voor oudere dieren te zorgen. Het zit niet in onze biologie; niet in ons DNA. Als we onze taak – het voortbrengen van nageslacht – hebben volbracht zijn we biologisch gezien niet meer interessant en treedt er onverschilligheid op.

Hoppa! Trap die oudjes maar in een hoek waar ze niet meer zelfstandig uit kunnen komen. Pik hun pensioenen maar in waar ze voor werkten toen de testosteron en oestrogenen nog door hun lichaam gierden! Nu zijn wij aan de beurt! Alsof er niet zoiets als een beschaving bestaat. Beschaving die gemeten wordt  aan de wijze waarop we voor onze ouderen en zwakkeren zorgen! Alsof er nooit samenlevingen zijn geweest waarin de stamoudsten gerespecteerd werden vanwege hun levenservaring en hun wijsheid.

Je reinste Barbarisme. Gelukkig is Bert Keizer kritischer naar de staatssecretaris van VWS; Martin van Rijn, die  verantwoordelijk is voor het beleid waaronder deze mensonterende toestanden plaatsvinden. Hoewel Van Rijn  ouderenmishandeling  signaleert en ons verblijdt met een treurig campagnespotje, is hij van plan om tegelijkertijd miljarden te bezuinigen op de ouderenzorg door 800 van de 2200 verzorgingshuizen te sluiten, waardoor duizenden verzorgenden hun baan t.z.t. zullen verliezen. Ouderen worden aan de  zorg van hun familie toevertrouwd en dan durft deze Staatsman met droge ogen te beweren dat deze maatregelen  de kwaliteit van zorg voor ouderen ten goede zal komen. ‘Hij liegt: stelt Bert Keizer vast.

Uitgebaard en inmiddels de zeventig gepasseerd ben ik druk aan het sparen. Neen niet voor meer pensioen. Ik spaar pillen, antibraakmiddelen en sla de nodige flessen whisky in, om zodra de eerste verschijnselen van enig functieverlies zich voordoen de weg van Moek te gaan.



Het gaat jullie goed!   

5 opmerkingen:

  1. Heftig. Wij zijn ook al rampscenario's aan het bespreken. Het is te zot voor woorden.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Sag, waar ligt de grens van enig functieverlies? Wanneer is het tijd voor handelen? Ik vind het een dapper plan van je en begrijp het ook. Helaas gaat de praktijk nog te vaak zoals men niet zou willen. Soms word je ingehaald door ziek en zeer en raak je toch afhankelijk van anderen. In Trouw is daar onlangs weer uitgebreid aandacht voor geweest.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ferrara ik weet dat het een proces is met schuivende panelen. Ik weet echt niet hoe mijn laatste tijd zal verlopen en mijn uiteindelijk vertrek. Maar ik zie en hoor veel om mij heen waar ik niet blij van word. Ik weet dat ik niet zo respectloos wil eindigen. En me verdiepen wat ik zelf kan doen om waardig te sterven het liefst tot het einde met een vol bewustzijn. Ik weet er liggen veel beren op de weg, maar alvast wat pillen sparen kan geen kwaad. Beter mee dan om verlegen.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ja het is vreselijk wat er allemaal gebeurd en ik realiseer me ook dat het nog op korte termijn op onze weg kan liggen. Ik heb me ook voor mijn moeder en vader ingespannen ze door het verzorgingshuis traject heen te slepen onder soms erbarmelijke omstandigheden van dingen die op onwil leken. Dagelijks stond ik op de stoep. Wat je kunt doen moet je doen vind ik.
    Zo ben ik zelf aan de beurt en de omstandigheden kunnen nog weleens minder zijn dan enkele jaartjes geleden. De weg naar de dood is minder eenvoudig dan de meesten zich voor kunnen stellen. Ik vermoed dat ik daar niet zoveel aan kan veranderen maar hoop de kracht te vinden er zelf het beste van te maken zoals ik dat mijn hele leven gedaan heb..

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ja de kracht en de goede mensen om je heen! Dank voor je reactie

      Verwijderen