‘Oud worden willen we allemaal, maar niemand wil het zijn,’
is een gevleugelde uitspraak, die ik tijdens mijn leven vaak hoorde. Nu was ik
het wel eens met dat niet oud willen zijn, maar ook het oud worden vond ik een
hele onderneming.
Er is een tijd geweest
dat het leven als een grauwe en eindeloze loper voor me uitrolde. Alleen het
beeld al vermoeide mij dodelijk en ik verlangde steeds dat ik mocht gaan
zitten. Dat het niet meer hoefde: iedere dag wakker worden, eten, nadenken over
je toekomst , zorgen dat je aantrekkelijke genoeg was om uitverkoren te zijn
voor iets of iemand. Werk, een man etc. etc.
Een eindeloze concurrentieslag met de mensen om mij heen,
die ook net als ik zelf, op een dag ergens in een bed neer waren gedaald. Om
aan het einde van de race roemloos, reeds lang vergeten in een hoekje
van een bejaardenhuis onder te gaan.
Ja het klinkt somber als ik dit nu zo weer lees. Maar op een
dag kwam de kentering in het besef dat ik moest kiezen: of ik ging het leven
aan in al zijn facetten, of ik stopte ermee.
Ik koos voor het avontuur van het
leven. De dood zo realiseerde ik me was
een onwerkelijke keuze, immers het stond bij mijn geboorte al vast, dat
hij/zij/het eens op de stoep zou komen
staan en mij de adem benemen. Ik hoefde me daar helemaal geen zorgen over te
maken.
Ik ging voluit voor het leven baarde twee flinke jongens ,
die ik inmiddels voor de tweede keer heb losgelaten. Genoot van hun
levenskracht, hun tomeloze energie.
Bijna al een flink stuk op weg naar het ouder worden, had de
dood me bijna bij mijn kladden. Ik heb hem tijdelijk afgekocht en hem als onderpand mijn rechter borst gegeven.
Zwoegend en zwetend ben ik ongemerkt ouder geworden en ik
moet zeggen, vooral als je de 65 passeert; oud zijn is een bevrijding.
Weg is
de druk van die betaalde vaak onmogelijke baan. De race tegen de klok. De
noodzaak om een man te behagen als middel om de armoede te bestrijden.
Oud zijn
is vrij zijn. Klaar zijn met alles wat je bindt om er maar bij te mogen horen.
Er is maar één nadeel aan oud zijn. Helaas het duurt maar
even. Dus sla ik iedere dag mijn armen – met hangend vel – wijd uit en omarm
het leven in al zijn schoonheid. Geniet met volle teugen van mijn herwonnen
vrijheid uit mijn kindertijd.
Ode aan oud worden. Hoewel ik een slechte dag heb wat betreft de artrose, geniet ik volop met je mee.
BeantwoordenVerwijderenGoed zo! Zullen we dan maar weer mee gaan springen?
VerwijderenWat heb je dit prachtig verwoord, Sagita. Fijne paasdagen.
BeantwoordenVerwijderenDank je wel Marja en jij ook heel fijne Paasdagen toegewenst!!!
VerwijderenHelemaal met je eens.
BeantwoordenVerwijderenWat een prachtig stuk schreef je hier. Heel herkenbaar wat het ouder worden betreft voor mij behalve dat sombere gedeelt. Gelukkig had ik altijd onder alle omstandigheden een diepliggend weten dat het het leven goed was en goed zou komen met alles erop en eraan.
BeantwoordenVerwijderenJa Sagita en Jips snuffelhoek. Alles valt op de juiste plek.
BeantwoordenVerwijderenJa Elly wij zijn dikke maatjes!
Verwijderen