Droom uit mijn kinderjaren

Droom uit mijn kinderjaren                                                                      aquarel                                                                            

                                          

 Ik weet nu wat ik wil: bij het Nationaal Ballet.Een prima donna worden net als Anna Pavlova en kunnen mijn ouders de opleiding niet betalen, dan kan ik nog als slangenmeisje bij het variété en alle kermissen afreizen. Iedere dag oefen ik de spagaat. Zak afwisselend met mijn rechterbeen voor, mijn linkerbeen achter en omgekeerd tot in de uiterste spreidstand waar mijn kruis de grond aanraakt. Dan veer ik een paar keer op en neer, rek de spieren van mijn dijbenen op en laat ik me tot slot stervend als een zwaan met mijn handen boven mijn hoofd plat naar voren vallen.
    ‘Pas maar op dat je niet uitscheurt,’ zegt mijn vader als hij me zo bezig ziet. Ik studeer de danspasjes in die ik van de slangenmeisjes op de kermis heb afgekeken. Oefen de evenwichtskunst op de lat waarover moeder de kleden hangt en loop met wijd gespreide armen over de rand van de half verrotte schutting die de grens vormt tussen onze werf en die van de buren. Na de vakantie, onderweg naar school,leg ik hele afstanden af in radslag en toon trots aan Hannie en Trees hoe ik in een vloeiende beweging van handstandoverslag op mijn voeten en weer rechtop kan komen.  

Uit Kala Kala: de vogel die vliegt

Steeds als mijn leven in een nieuwe fase raakt, een tijd waarvoor ik nog geen woorden kan vinden, keer ik terug naar potlood, papier, naar verf.

Strandwandeling

 

Het was 2005. Het was herfst en ik wilde graag even weg. Er alleen op uittrekken. Niet afhankelijk zijn van de beschikbaarheid van een vriend, vriendin of een goede kennis. Mijn eigen gezelschap was goed genoeg. Ik koos voor het Zeehuis in Bergen aan Zee. In mijn bagage wat kwasten. Wat tubes verf.  De zee vangen in een aquarel wilde ik al zo lang. 

Ik maakte lange wandelingen langs de kust. Liep van Egmond aan Zee weer terug naar het Zeehuis. Overspoeld door herinneringen fotografeerde ik plaatsen waar ik met mijn kinderen was gegaan. Sjokkend langs de vloedlijn. Trekkend aan de wandelwagen. Zonnebrandcreme smeren op met snot en zand bedekte gezichtjes. Voetjes schoonvegen. Schoentjes leegkloppen en dan een ijsje of patatjes eten met een glunderend oog.

Het was in de tijd dat ik kamperen met twee kleine kinderen te ingewikkeld vond. Een aantal jaren bracht ik met hen hier de zomervakantie door. Koos voor het gemak van een kamer met bedden en een goed uitgeruste keuken waar ik zelf de maaltijden kon bereiden. Trok de duinen in. Schilderde het Zeehuis terwijl  de jongste aan mijn voeten in slaap viel en ik heel snel een schets van hem maakte. 

Bijschrift toevoegen

In het Zeehuis en aan het strand van Bergen aan Zee ben ik nooit alleen.