Het bruidsboeket

Op 23 januari 1935, vandaag precies  78 jaar geleden beloofden mijn ouders voor Kerk en Staat  elkaar  trouw tot de dood hen zou scheiden. Op hun trouwfoto staat mijn moeder afgebeeld met een prachtig boeket seringen. Het is hartje winter en wij haar kinderen vroegen ons af hoe ze aan die bloemen zijn gekomen?

Mijn vader en moeder hadden op het moment van trouwen niet veel geld. Het was crisis en vader had een periode van werkeloosheid achter de rug. Nadat alle kosten voor de bruiloft betaald waren hadden ze precies nog één gulden over. Daarmee stapten ze naar een bloemist in Oegstgeest.  
De bloemist hoorde hun verhaal aan en zei: 'geef mij die gulden. Ik zorg voor een mooi boeket.'
De man hield woord en mijn vader verraste mijn moeder op haar trouwdag met deze mooie witte waterval.
Dit verklaart nog niet hoe de bloemist in januari aan deze witte seringen kwam. Een beetje googlen leverde het volgende resultaat: Een onbekende fotograaf maakte deze foto. 

1935 Man snoeit seringen in kas te Aalsmeer.

Het kan natuurlijk toeval zijn, maar misschien is deze man het bruidsboeket van mijn vader en moeder aan het samenstellen. Zeker is dat er in 1935 bloementeelt in kassen plaats vond waaronder de teelt van seringen. 

 Mijn ouders hebben de liefde voor seringen altijd behouden. Waar ze ook woonden er stond altijd wel ergens een seringen boom. In de van Santhorststraat stonden een paarse en witte seringenboom waaronder ze koffie dronken en lunchten. 

Een liefde die ik van hen heb overgenomen. In 1992  verhuisde ik met mijn kinderen naar Voordorp een woonwijk in Utrecht. Het wachten op het huis met de tuin had te lang geduurd en een vierkamer appartement op de eerste verdieping was een hele verbetering vergeleken met het kleine flatje 7-hoog in Overvecht. Zeker toen ik bij de eerste kennismaking het beschutte terras zag dat zich voor mijn deur uitstrekte. Binnen de kortste tijd was ik in de weer met planten, potten en het vergaren van stekken.

Een lieve kennis timmerde een heel grote plantenbak. In dit pronkstuk plantte ik een stek van één van deze seringenbomen.Het boompje groeide gestaag en verraste mij ieder voorjaar met zachtgroene blaadjes, maar seringen zag ik niet. Van verschillende mensen hoorde ik dat een stek vaak geen bloemen gaf. Jammer vond ik dat wel, want wat moest ik met een seringenboompje dat geen bloemen gaf. Ik twijfelde vaak of ik hem zou vervangen door een boompje dat wel bloeide, maar de gedachte dat deze verwant was aan de bomen van vader en moeder, bomen die inmiddels uit onze ouderlijke tuin verdwenen zijn, weerhield mij steeds.

Inmiddels telde ik het jaar 2003 toen ik op een goede morgen in het voorjaar mijn deur uitstapte  en zoals gewoonlijk naar mijn pottentuin keek. De blaadjes van mijn seringenboompje liepen al lekker uit. Maar toch er was wat vreemds aan de hand, het leek wel alsof ze zich aan het opkrullen waren. Ik schrok bang dat hij het slachtoffer was geworden van een horde rupsen. Dichterbij gekomen zag ik aan de uiteinden van takjes overal kleine knobbeltjes. Het duurde nog even voor ik begreep dat mijn seringenboompje knoppen aan het vormen was. Ik verschoot bijna van vreugde en schrik, was blij met het wonder, maar ook bang dat een nachtvorst het zou verstoren. Dit gebeurde niet, vroeg in die zomer gaf mijn sering voor de eerste maal mooie witte bloemen.

Afgelopen jaar 1 mei 2012 heb ik op mijn volkstuin een witte sering geplant voor mijn kleinzoon die afgelopen herfst geboren is.